20 uczestników: 14 kobiet (70%), 6 mężczyzn (30%). Wszyscy byli członkami rodziny osób z diagnozą zaburzenia osobowości borderline. Było to 11 matek (55%), 3 ojców (15%), 2 synów (10%), 2 mężów (10%), 1 babcia (5%) i 1 siostra (5%). Wiek uczestników wynosił od 22 do 72 lat, średnio 53,15 lat (SD = 13,56). Ze zdiagnozowaną osobą mieszkało 15 członków rodziny (75%).

-Online Screening Form (OSF)

-Ogólny formularz danych

-Jakość życia Światowej Organizacji Zdrowia (WHO-QOL)

-Krótki Inwentarz objawów (BSI)

-Skala Trudności Regulacji Emocji (DERS)

– Skala wywiadu dotyczącego obciążenia rodziny (FBIS-BR)

– Skala Adaptacji i Spójności Rodziny IV – (FACES IV)

– Skala depresji, lęku i stresu (DASS-21)

– Kwestionariusz Mocnych stron Rodziny

(FSQ)

– Ocena Interwencji przez Uczestników

“Wkrótce po zakończeniu programu członkowie rodzin wykazali znaczną poprawę w zakresie obiektywnego przeciążenia i rozregulowania emocjonalnego. Krewni nawet jeśli nie brali udziału w szkoleniu umiejętności, wykazali pozytywne zmiany w postrzeganiu relacji rodzinnych, co jest nowym odkryciem w literaturze.

Postrzeganie przez członków rodziny obiektywnego ciężaru wykazało istotny spadek i dużą wielkość efektu, natomiast subiektywne obciążenie zbliżyło się do poziomu istotności.

U członków rodziny zaobserwowano także zmniejszenie podskali trudności w podejmowaniu zachowań ukierunkowanych na cel w skali DERS.

Nie stwierdzono żadnych zmian w zakresie objawów depresyjnych, lęku ani jakości życia.”

W trakcie FC obie grupy (G1 i G2) utworzyły grupy WhatsApp z liderem i współliderem, aby powiadamiać ich o nieobecnościach i opóźnieniach oraz dzielić się filmami, przemyśleniami i doświadczeniami poza cotygodniowymi spotkaniami. Po zakończeniu szkolenia uczestnicy prosili o dołączenie do dwóch grup WhatsApp, aby kontynuować wzajemne spotkania. Świadczy to o tym, że FC spełniło jedną ze swoich funkcji, jaką jest stworzenie sieci wsparcia wśród członków rodzin osób z BPD.

W okresie po interwencji członkowie rodzin osób, u których zdiagnozowano BPD, zgłaszali, że odczuli zmiany zarówno w związku, jak i we własnym zachowaniu.

Biorąc pod uwagę, że 13 uczestników (86,66%) chciałoby ponownie wziąć udział w FC, postawiono hipotezę, że czas trwania programu mógł nie wystarczyć członkom rodziny biorącym udział w programie, aby poczuli się mistrzami swoich umiejętności. To, że chcą ponownie wziąć udział w programie, nie musi oznaczać, że go nie akceptuje, gdyż 100% uczestników, którzy odpowiedzieli na ankietę, poleciłoby go innym osobom.

W sumie w programie wzięło udział 267 uczestników: 123 we Francji (9 grup) i 144 w Szwajcarii (11 grup), co daje średnio 13,35 uczestników na grupę. 16 uczestników ze Szwajcarii odmówiło wypełnienia ocen. Brakowało 20 ocen przed interwencją i 79 po interwencji. Jedna grupa w Montpellier musiała przerwać interwencję z powodu pandemii COVID-19, w związku z czym nie można było przeprowadzić oceny po interwencji, co oznacza niekompletne zbiory danych w przypadku 15 uczestników. W sumie 149 uczestników ukończyło ocenę przed i po interwencji

Prawie 2/3 uczestników stanowiły kobiety (65,1%), a głównie był to ojciec lub matka (77,2%). Zdecydowana większość uczestników posiadała wykształcenie policealne (90,6%) i pracowała (67,8%). Krewnymi, u których wystąpiły zaburzenia regulacji emocji, były przeważnie kobiety (81,2%). Prawie połowa krewnych mieszkała z opiekunem (52,3%). Średni wiek uczestników wynosił 53,31 lat (SD 10,86), a średni wiek krewnych z dysregulacją emocji 26,01 lat (SD 8,44). Objawy BPD były zauważane przez uczestników od ponad sześciu lat (M=6,47, SD=5,74). Na podstawie zgłoszeń uczestników stwierdzono, że wiek wystąpienia objawów wynosił 19,6 lat (N=141, SD=8,86)

Na początku uczestnicy zostali poproszeni o ocenę nasilenia symptomatologii i jakości funkcjonowania swoich krewnych w dwóch 10-punktowych skalach wizualnych.

Uczestników poproszono o oszacowanie, od kiedy zaczęły się trudności z bliskim.

Obciążenie uczestników oceniano za pomocą Kwestionariusza Oceny Zaangażowania (IEQ).

Depresję oceniano za pomocą Skali Depresji Centrum Badań Epidemiologicznych (CES-D)

Do oceny regulacji emocji wykorzystano francuską wersję Skali Trudności w Regulacji Emocji (DERS).

Strategie radzenia sobie uczestników oceniano za pomocą Kwestionariusza Radzenia sobie Rodziny (FCQ)

Na koniec programu uczestnicy zostali poproszeni o ocenę w czteropunktowej skali, w jakim stopniu interwencja pomogła im w kilku obszarach odpowiadających modułom programu

Po zakończeniu programu zmniejszyło się cierpienie uczestników, ich obciążenie i depresja. Równolegle poprawiły się zasoby, takie jak strategie radzenia sobie i regulacja emocji.

Na początku obciążenie było większe w przypadku kobiet niż mężczyzn. Co więcej, redukcja obciążeń była znacznie większa wśród kobiet.

Wśród strategii radzenia sobie spadek radzenia sobie poprzez rezygnację istotnie przewidywał redukcję obciążeń

Wzrost przejrzystości emocjonalnej w powiązaniu z wyższym poziomem objawów BPD u krewnego na początku badania był powiązany ze zmniejszeniem obciążenia.

“Family Connections”, a DBT-Based Program for Relatives of People with Borderline Personality Disorder during the COVID-19 Pandemic: A Focus Group Study

Uczestnicy zostali zrekrutowani z grupy, która otrzymała FC przed i w trakcie izolacji z powodu Covid-19. Grupy te utworzono wcześniej w drodze losowego doboru próby krewnych osób z BPD, których włączono do innego badania skuteczności. Otrzymali program FC na trzy miesiące. Wybrani członkowie rodziny otrzymali telefon od naszej grupy badawczej z zaproszeniem do udziału w grupie fokusowej, jeśli nie mieli kontaktu z osobą, która miała pozytywny wynik testu na Covid-19, nie miała objawów i nie czekała na wyniki badania. test diagnostyczny na obecność Covid-19. Grupa ta składała się z 9 członków rodziny: 4 matek, 2 ojców, partnera i 2 dzieci. W sumie były to 4 rodziny. Wszystkie uczestniczki uczestniczyły w ponad 80% sesji programu, ale tylko 7 z nich wzięło udział w grupie fokusowej po porodzie.

Temat 1: Wpływ izolacji z powodu Covid-19 na osoby z BPD.

Doświadczenia tych czterech rodzin bardzo się od siebie różniły, między innymi ze względu na etap leczenia każdego pacjenta.

Temat 2: Uczenie się i wiedza o tym, co dzieje się z ich bliskimi

Członkowie rodziny nauczyli się umiejętności DBT w FC, aby poznać i zaakceptować problem, jaki ma ich ukochana osoba, wzmocnić siebie, poprawić klimat w rodzinie i poprawić jakość swojego życia

Temat 3: Walidacja i radykalna akceptacja były najczęściej używanymi i przydatnymi umiejętnościami DBT

Temat 4: Profesjonaliści, treść programu, szczerość wszystkich uczestników i posiadanie bezpiecznej przestrzeni

Uczestnicy tej grupy komentowali, że od wielu lat towarzyszą członkowi rodziny w terapii, jednak nigdy nie mieli okazji wziąć udziału w grupie wsparcia rodziny i uzyskać jasnej i wyczerpującej informacji o problemie bliskie osoby i sposobach radzenia sobie

Temat 5: Wielka satysfakcja i akceptacja grupy FC

Jeśli chodzi o zadowolenie z programu i wsparcia ze strony grupy, wszyscy uczestnicy stwierdzili, że był świetny. Ponadto twierdzili, że brak wiedzy na temat diagnozy bliskiej osoby oraz brak narzędzi i umiejętności powodują, że czują się zagubieni.

Family Connections in different settings and intensities for underserved and geographically isolated families: a non-randomised comparison study

Łącznie N = 82 (Mage = 51,69, SD = 14,44; 57,32% kobiet). Gromadzenia danych od 2014 do 2017 r. Próbę stanowili rodzice (n = 61, 74,4%), następnie rodzeństwo (n = 9, 11,0%) oraz inne osoby, na przykład bliskie osoby w postaci najbliższych przyjaciół (n = 7, 8,5%) i partnerzy (n = 7, 8,5%) n = 5, 6,1%).

W czasie 1 (T1 – przed FC) do baterii testowej dołączono formularz demograficzny, zawierający pytania dotyczące wieku, płci, związku, statusu życiowego i stopnia kontaktu z bliską osobą w trakcie leczenia. W Czasie 2 (T2 – po FC) i Czasie 3 (T3–6 – 7  miesięcy po zakończeniu FC) zadano jedynie pytania dotyczące sytuacji życiowej i stopnia kontaktu w odniesieniu do demografii.

(BSI) -skrócona forma Listy Kontrolnej Objawów (SCL-90).

(BAS)- ocenia postrzegane obciążenie wynikające z posiadania członka rodziny cierpiącego na problemy psychiczne.

(QOLI) – to miara, która bada 16 obszarów życia, które przyczyniają się do ogólnego dobrostanu.

(KIMY) =jest 12-punktową skalą składającą się z czterech podskal. Są to: 1) Obserwuj, 2), Opisz, 3) Działaj świadomie i 4) Akceptuj bez osądzania.

(QAFM) – 30-elementowa miara oceniająca wyrażane emocje, konstrukt podzielony na podskale służące do pomiaru postrzeganej krytyki przez krewnych, postrzeganego zaangażowania emocjonalnego krewnych, a także własnej skłonności do krytykowania i własnego emocjonalnego nadmiernego zaangażowania w stosunku do członka rodziny

(FCS) -lista 85 przymiotników opisujących przeżywaną atmosferę w rodzinie. Skala podzielona jest na cztery podskale. Są to bliskość, odległość, ekspresyjność/ spontaniczność i chaos

Aby wygenerować miarę odpowiadającą bliższemu celowi interwencji, jakim jest poprawa środowiska emocjonalnego rodziny w postrzeganiu uczestników, a także aby uniknąć wielokrotnych testów, stworzono złożony wynik oceniający dystres rodzinny. Osiągnięto to za pomocą metody równych wag opisanej przez Fralicxa i Raju. W tym celu każdą podskalę QAFM i FCS pomnożono przez odwrotność jej odchylenia standardowego (w T1) i otrzymane efekty dodano, uzyskując kryterium złożone

Uczestnicy, którzy otrzymali FC, zgłaszali mniejsze problemy ze zdrowiem psychicznym, mniejsze postrzegane obciążenie opieką nad członkiem rodziny z poważnymi problemami psychicznymi oraz lepsze globalne funkcjonowanie rodziny od okresu przed interwencją do interwencji. Poprawa ta utrzymywała się przez 6 do 7 miesięcy po teście, niezależnie od intensywności (12 sesji tygodniowo w porównaniu z dwoma intensywnymi weekendami), podczas których dostarczano FC

FC może skutecznie pomagać uczestnikom w osiągnięciu pozytywnej zmiany poprzez wykorzystanie umiejętności zdobytych w trakcie programu. Wskazane mogą być sesje przypominające w okresie zmian w leczeniu, zwłaszcza po powrocie do domu z leczenia stacjonarnego.

Evaluating the effectiveness of the Family Connections program for caregivers of youth with mental health challenges, part I: A quantitative analysis

Skala Oceny Obciążeń

(BAS) 

Indeks Stresu dla Rodziców Młodzieży (SIPA)

Lista kontrolna zachowania dziecka (CBCL)- to narzędzie w ramach systemu oceny opartej na teorii Achenbach (ASEBA), które służy do badania punktu widzenia rodziców na temat zachowania i problemów emocjonalnych ich dziecka.

Harmonogram wywiadu rodzinnego (FEIS)- został zaprojektowany i przetestowany do stosowania z członkami rodzin osób cierpiących na poważne choroby psychiczne

Skala Mistrzostwa Pearlina (MS)- to 7-elementowy kwestionariusz używany do pomiaru stopnia, w jakim dana osoba uważa, że ​​jej szanse życiowe znajdują się pod jej kontrolą, a nie że rządzi nią los.

Lista kontrolna sposobów radzenia sobie z DBT (DBT-WCCL)

Wyniki wskazują na pozytywne reakcje na interwencję. Główne wyniki, tj. obciążenie opiekuna i stres rodzicielski, z biegiem czasu uległy poprawie, przy czym jeden efekt interakcji wykazał mniejszy wpływ na obciążenie opiekuna w ośrodku Thunder Bay.

We wszystkich ośrodkach zaobserwowano także poprawę w przypadku większości drugorzędnych wskaźników wyników, w tym problemów związanych z zachowaniem dziecka, afektu, opanowania i radzenia sobie.

Wszystkie miary wyników, z wyjątkiem SIPA (domeny nadrzędnej), wykazały statystycznie istotną poprawę w czasie.

Próba składała się z 7 osób wspierających

(3 mężczyzn, 4 kobiety w wieku 27–57 lat), którzy wzięli udział w pilotażowej interwencji FC trwającej 12 tygodni. 3 osoby to rodzice, 1 był współmałżonkiem, 2 było przyjaciółmi, a 1 był

pastorem. Każdy uczestnik został skierowany do grupy, ponieważ wspierali kogoś, kto wymagał pilnej opieki.

Zastosowano projekt metod mieszanych,

zbieranie danych jakościowych i ilościowych.

Uczestnicy samodzielnie wykonali pomiary

przed i po interwencji FC.

Rozmowy jakościowe trwały 3 miesiące

po zakończeniu interwencji.

Zaprojektowano wywiady częściowo ustrukturyzowane

aby umożliwić uczestnikom zgłaszanie swoich doświadczeń

i wpływ na ich relacje

i dobre samopoczucie osobiste.

Skala Oceny Smutku

(Struening i in., 1995);

Ocena obciążenia

(Reinhard, Gubman, Horwitz i Minsky,

1994);

Zmieniona wersja Epidemiologicznej

Skali Depresji (Radloff, 1977);

Skala Mistrzostwa Osobistego (Pearlin, Menaghan,

Liebermana i Mullana, 1981).

W tym małym badaniu doświadczenia uczestników interwencji FC była ogólnie pozytywna.

W wywiadach uczestnicy deklarowali, że wiele dowiedzieli się o BPD i nabyli nowe umiejętności zarządzania relacjami. Niektórzy uczestnicy zgłaszali, że pomocne było poczucie solidarności.

Wszyscy uczestnicy stwierdzili, że wdrożenie nowych umiejętności/technik z FC umożliwiło im poprawę interakcji/

komunikacji z osobami, które wspierają;

Kilkoro uczestników stwierdziło, że byłoby to pomocne, gdyby

osoba, którą wspierali, miała wcześniej dostęp do DBT.

Uczestnicy zostali zrekrutowani za pośrednictwem członka rodziny chorego na BPD, który albo uczestniczył w 12-miesięcznym programie DBT, albo znajdował się na liście oczekujących na program DBT w lokalnej placówce publicznej zajmującej się zdrowiem psychicznym. Osoby z BPD nominowały jednego lub więcej członków rodziny do udziału w programie FC. Aby wziąć udział w interwencji, uczestnicy musieli mieć ukończone 18 lat.

Do udziału w badaniu zostali zaproszeni wszyscy członkowie rodziny, którzy uczestniczyli w programach FC i OTAU (leczenie “jak zwykle”).

W badaniu wzięło udział 80 uczestników reprezentujących 53 rodziny. Uczestnicy byli w wieku od 18 do 70 lat. Większość uczestników stanowili rodzice członka rodziny cierpiącego na BPD

Badanie było badaniem kontrolowanym bez randomizacji, z oceną wyników na początku (przed interwencją) i na końcu programu (po interwencji) zarówno dla grup FC, jak i OTAU, a także podczas obserwacji (3 miesiące po interwencji; 12 lub 19 miesięcy po interwencji) w przypadku grupy FC.

80 członków rodziny wzięło udział w programach FC (n = 51) i OTAU (n = 29). Mierniki wyników obejmowały obciążenie, smutek, depresję i mistrzostwo. Do oceny wyjściowych różnic w miarach wyników ze względu na płeć, grupę wiekową i rodzaj relacji z osobą z BPD wykorzystano liniowe modele efektów mieszanych. Do oszacowania efektu leczenia (FC w porównaniu z OTAU) wykorzystano także liniowe modele efektów mieszanych, wykorzystując wszystkie dostępne dane z punktu początkowego i końca programu.

Do pomiaru konstruktu obciążenia wykorzystano Skalę Oceny Obciążeń (BAS),

Skalę Oceny Smutku (GAS), Zaktualizowaną Skalę Depresji Centrum Badań Epidemiologicznych (CES-D), Skalę Mistrzostwa Osobistego (PMS).

Do oceny postrzeganego obciążenia, klimatu relacji i 5 aspektów uważności wykorzystano skalę oceny obciążenia (BAS), skalę pytań dotyczących członków rodziny (QAFM) i kwestionariusz uważności 5 aspektów (FFMQ).

Wyniki wykazały znaczną redukcję postrzeganego obciążenia mierzonego za pomocą BAS oraz istotną zmianę w skali uważności FFMQ podskali Działanie ze świadomością, która wskazuje na zwiększoną zdolność bycia obecnym w chwili. Żadna z czterech podskal QAFM nie wykazała istotnych zmian pomiędzy oceną przed i po interwencji.

Hopelessness for family members of individuals with borderline personality disorder

Większość uczestników (82%) zgłosiła wyniki mieszczące się w „minimalnym” lub „łagodnym” przedziale beznadziejności przed programem FC.

Większy odsetek uczestników w grupie wiekowej 60–70 lat zgłosił wyniki w kategorii „umiarkowane/poważne” w porównaniu z młodszymi grupami wiekowymi. Średni wynik beznadziejności dla wszystkich uczestników przed FC wyniósł 4,61, co jest uważane za łagodne.

Nie było istotnej różnicy w wynikach poczucia beznadziejności po zakończeniu programu. Chociaż średnie wyniki wzrosły zarówno po 3, jak i 12 miesiącach obserwacji, nadal pozostawały w kategorii „łagodnej”. Wyniki poczucia beznadziejności w bieżącym badaniu są podobne do tych odnotowanych w poprzednich badaniach, chociaż nie stwierdzono żadnych znaczących zmian po ukończeniu FC. Należy rozważyć koncepcję beznadziei osobistej i sytuacyjnej, a także znaczenie oceny osobistej beznadziejności dla tej grupy uczestników.